Polarisatie op de mat

Hoe mijn Zonnegroet verdacht veel lijkt op een politieke arena

De verkiezingen zijn voorbij. Op papier dan. In de lucht hangt nog steeds spanning.
Kampen. Meningen. Zelfs bij de groenteafdeling wordt gedebatteerd
Alsof iedereen ineens een fractie vertegenwoordigt.

En dan rol ik mijn yogamat uit. Adem in. Adem uit.
En ergens tussen die twee ademingen denk ik: oh nee, zelfs hier is het niet neutraal.

Een soort Binnenhof in spandex.
Kleine opposities met een grote mond..

“Je doet het niet goed genoeg.”
“Die houding moet dieper.”
“Jij bent toch yogadocent, dan hóór je dit te kunnen.”

Welkom bij mijn interne debat.
Geen talkshowtafel, geen microfoon.
Maar wél een hoop gekwebbel.

De mat is eigenlijk een mini-democratie.
De linker kant wil zachtheid.
De rechtse roept dat ik m’n core moet activeren.
Het midden weet het ook niet meer.

En daar lig ik dan.
In kindhouding.
Met een coalitie van meningen in mijn hoofd.

Maar yoga vraagt niet om overtuigen.
Yoga vraagt om luisteren.
Naar die vermoeide stem die zegt: mag het vandaag wat minder?
Naar dat kleine fluistertje dat zegt: ik wil gewoon even voelen dat ik leef.

Juist nu het land verdeeld lijkt, is de mat het oefenterrein voor verbinding.
Tussen links en rechts in jezelf.
Tussen hoofd en hart.
Tussen discipline en overgave.

Misschien is dat wel de enige verkiezingsuitslag die telt:
dat mildheid de meerderheid krijgt.

Niet omdat je geen mening hebt.
Maar omdat je eindelijk luistert naar allemaal.

Adem in. Adem uit.
Het debat mag even stilvallen.
Ook op straat graag.

Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy