De kunst van pechmanagement

Vorige week was Basically een Netflix-serie in zeven afleveringen

Van een smerige caravan-pilot tot een cliffhanger met een barst in de gloednieuwe ruit. En als kers op de taart een glansrol van D-Reizen in de categorie Kafka light. Het universum had duidelijk een binge-serie voor me geschreven.

Zondag begon ik nog optimistisch. Twee uur heen, twee uur terug, op weg naar een caravan die ons ‘recht van eerste koop’ had. Alles al geregeld: verzekering standby, plekje klaar. Alleen… bleek-ie van binnen zo vies dat ik dacht dat er muizen hun studentenvereniging hadden gesticht. Schoonmaken kan, maar het gevoel? Dat bleef hangen. Rationeel een buitenkansje, intuïtief een no-go. Alsof je een blind date hebt die online op George Clooney lijkt, maar live meer wegheeft van je morsige buurman. Dus vijf uur later: terug in Zwolle. Met niets. Behalve twijfel.

Maandag wél feest: onze nieuwe elektrische auto ophalen in Noord-Groningen. Regen, wind, maar ach. Totdat ik na een drie kwartier rijden een sterretje in de voorruit zag. Nog geen uur in ons bezit! En in het zonnetje later bleken er ook enkele happen lak weg. Topmoment. We besloten meteen: claimen. Wijn erover. Door.

Maar toen belde de camping. ‘Jullie tent is een beetje ingestort.’ Een béétje. Bleek: de voortent compleet gecrasht, luchtbuizen gescheurd. Dus dinsdag: claimformulier in, foto’s uploaden, mails sturen.
Ondertussen probeerde ik ook m’n humeur weer overeind te zetten.

Dinsdag dan: vakantiepret! Tenminste… D-Reizen stuurde de bevestiging van onze all inclusive. Alleen stond er ineens: geen wijn bij het eten, geen alcohol überhaupt, beperkte tijden voor fris, en geen vier restaurants, maar één buffetzaal. All inclusive werd All Exclusief. En alsof dat niet genoeg was: dezelfde reis bleek vier dagen later €600 per persoon goedkoper. De prijs zakte harder dan mijn vertrouwen in reisbureaus. Dus: klacht indienen, bewijsstukken. verzamelen, bijlagen toevoegen. Ik zou bijna zelf een brancheorganisatie voor gedupeerde vakantiegangers oprichten.

Woensdagochtend kreeg ik er nog een bonusaflevering bij: een telefonische woordenwisseling met de doktersassistente. Haar recept: thee met honing en vooral mijn mond houden. Alsof dat kan, als je eigen baas bent en dagen vol les moet geven. Uiteindelijk belde ze met hangende pootjes terug; de huisarts gaf me groot gelijk en schreef het felbegeerde recept toch voor.
Ik blij, zij waarschijnlijk ook omdat ze van me af was.

Donderdag: sterretje laten repareren. Verzekering gedoe, autoverzekering nog op naam oude eigenaar. Ach, dacht ik, ik schiet het wel voor. Tot de monteur terugkwam: ‘Mevrouw, het is niet alleen een sterretje. Uw hele ruit moet vervangen.’ Juist. Nog geen week oud en nu al toe aan glastherapie.

En tussendoor? Mijn online meeting bij een brancheorganisatie waar ik net een accreditatie van kreeg. Ideaal moment om me te presenteren. Alleen weigerde mijn camera. Resultaat: een bevroren hoofd in een soort verwrongen Picasso-stand. Ik praatte. Zij keken. Naar een modern kunstwerk. Niet het debuut dat ik voor ogen had.

Alsof dat nog niet genoeg was: een voormalige medewerkster blijft zelfs op afstand dure cadeautjes achterlaten. In de vorm van een reeks administratieve fouten die mij honderden euro’s kosten. Serieus, ze is al anderhalf jaar weg. Haar geest achtervolgd me.

En dan is het nog maar donderdag.

En ergens, tussen de barst in de ruit, de ingestorte tent en mijn freeze-frame op Zoom dacht ik: dit ís yoga. Niet de houdingen. Niet de flow. Maar blijven ademen terwijl je denkt: echt, universum? Serieus? Nog meer?

Misschien is dit gewoon een gevorderde training in overgave. Geen Warrior 2, maar Worrier: ik leg de wapens neer en pak een kop koffie. Dat is ook Zen.

Dus kom maar op, Zuid-Limburg. Ik hoop alleen dat deze zondag George Clooney live wél lijkt op z’n foto.

Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy