Zonder rol, zonder script... wie ben jij dan?

Het masker waarvan je dénkt dat het van jou is

We doen het allemaal. Rollen aannemen. Maskers opzetten. Zonder erbij stil te staan. En vaak werkt het nog ook. Maar het moment dat je doorhebt dát je een rol speelt, kan zomaar de deur naar inzicht openen.
Je bent de moeder die altijd sterk is. De man die nooit mag wankelen. De collega die alles regelt. De vriendin die luistert. De dochter die zorgt. 
Of gewoon: de stabiele, de rustige, de gezellige.
Wat jouw script ook is, je kent het uit je hoofd. Je hoeft er niets voor te doen. En tóch kost het bakken energie.

Even geen applaus

En wat als er ineens een moment komt waarop je even niet hóeft? Geen verwachtingen. Geen publiek. Geen prestatie. Niemand die ergens iets van vindt. Dan sluipt de vraag binnen: maar wie ben ik dan eigenlijk?

Dat is geen makkelijke vraag. Soms jaagt ze je de stuipen op het lijf. Want zonder rol, zonder script voelt het leeg. Spannend. Kaal. Alsof je ineens naakt in de supermarkt staat. Zonder kar, zonder bonuskaart.

Niet op het toneel, maar op de mat!

Daarom is de yogamat zo’n vreemde, veilige plek. Daar hoef je niks. Geen naam. Geen taak. Geen rol. Alleen adem. Lichaam. Stilte. En vaak blijft er dan iets over dat je vergeten was: JIJ.
Zonder franje. Zonder bewijsdrang. Zonder script. Gewoon jij.

Hier begint het echte werk

Comfortabel? Zeker niet. Maar juist daar begint iets echts. Iets stevigs. Iets van jou. Onder al die lagen zit iets wat je niet hoeft te spelen of verdienen. Iets dat je niet kwijt kunt raken. Alleen maar vergeten.
En het terugvinden? Dat is misschien wel de grootste vrijheid die er bestaat.

De kunst van afpellen

Neem momenten voor jezelf. Op de mat of daarbuiten. Boek een retraite. Loop. Zoek stilte op. Niet om iemand anders te worden. Maar om lagen af te pellen. Tot je ineens weer ademhaalt als jezelf.
En je voelt: dit is wie ik ben!

Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy