Mijn nieuwe yogaskill: Zien zonder te kijken

Ik zit op mijn mat in de woonkamer. Mijn bankkussen had ik alvast gepromoveerd tot yogablok. Klaar voor mijn allereerste online yogales van de opleiding. Het introdeuntje van vriendelijke klankschalen galmt zacht door de kamer – en tot mijn verrassing: ik zit er meteen in. Yoga-modus aan.

De docent, Sandy, verwelkomt me met een kalme, heldere stem. Geen poespas, geen wierookwolk, geen ingewikkelde metaforen. Gewoon: voel je zitbotten. Kom aan. We beginnen.

Langzaam beweeg ik door de les. Zitten. Liggen. Staan. Weer zitten. En bij elke houding legt Sandy kort en duidelijk uit waarom je doet wat je doet. Welke houdingsspieren actief zijn. Hoe je lichaam zich aanpast. En dan... stilte. Zodat ik kan voelen. En dat is precies wat er gebeurt.

Tot mijn verbazing leer ik met mijn ogen dicht. Serieus. Ik luister, ik beweeg, ik ervaar. Zonder dat iemand aan me trekt of om aandacht vraagt. Zelfs de katten blijven liggen.

Tussen de houdingen door vertelt Sandy over de essentie van yoga: de verbinding tussen lichaam en geest. Ze benadrukt hoe belangrijk de adem is – en hoe hulpmiddelen als kussens en dekens geen luxe zijn, maar liefdevolle tools. Het voelt praktisch, haalbaar en vooral: voor mij bedoeld.

Ik betrap mezelf op een reeks “oh jaaa”-momenten. Kleine puzzelstukjes die vallen. Dingen die ik wel wist, maar even vergeten was. En het gekke is: ik voel me helemaal niet alleen. Sandy reageert zichtbaar op wat ze bij de live deelnemers ziet – en daardoor worden ook mijn eigen foutjes (die ik dus nog niet had gemaakt, maar heus wel ging maken) alvast subtiel gecorrigeerd.

Na anderhalf uur voel ik me kalm. Aanwezig. En eigenlijk… een beetje trots.

Dat online les krijgen misschien niet de weg is, maar wél mijn weg blijkt te zijn? Had je me drie dagen geleden verteld dat ik dat zou zeggen, dan had ik je vriendelijk uitgelachen in neerwaartse hond.

NamastEva
-xoxo-