Een pashokjesverhaal vol hoop, hormonen en de grillige grens tussen body positivity en pure paniek
Het begon met zon. En een foldertje van een lingerieketen die beweerde dat "elke vrouw straalt in onze zomercollectie". De foto's toonden dames die straalden als pasgewassen perziken. Ik voelde me meer een uitgelopen nectarine met een opvlieger. Maar hé, ik had een goede dag. Dus ik dacht: laat ik het eens wagen.
Ik bedoel, ik ben geen twintig meer en mijn lichaam weet dat ook. Alles zit nog op z'n plek, maar niet meer precies waar het ooit zat. Wat vroeger strak was, golft nu gezellig mee. En hoewel ik best vrede heb met mijn spiegelbeeld, zijn pashokjes een soort moreel kompas dat altijd naar "nog niet bikini-klaar" wijst. Toch voelde ik ergens: als ik nu niet ga, blijf ik de hele zomer zweten in zo’n luchtige jurk die altijd precies opkruipt waar je ’t niet wilt. Dus vooruit. De Grote Bikini-Aanpasronde kon beginnen.
Bikinipashokje 1: de ontkenningsfase
De eerste die ik pakte had franjes. Franjes! Alsof mijn borsten een saloonshow gingen opvoeren. Maar goed, positief blijven. Na twintig minuten frunniken, sjorren en een halve botsing met het gordijn (dat blijkbaar open was blijven staan), keek ik in de spiegel. Mijn tepels hadden zich verscholen uit schaamte en mijn navel keek beledigd weg. Dit was geen bikini. Dit was een karaktertest.
Bikinipashokje 2: de onderhandeling
Tweede poging. Geen franjes, wel een verdacht hoog opgesneden broekje. Ik trok hem aan en had direct flashbacks naar mijn eerste waxbeurt in 1994. Deze bikini zei: “Je mag mee op vakantie, maar dan wél met een schaamschaar in je handbagage.”
In het hokje naast me hoorde ik iemand op z’n gemak een voicebericht inspreken. Ik stond in mijn onderbroek op één been, met een oksel vol zonnebrand factor 50 met glitter, en een sok aan m’n oor (lang verhaal).
Bikinipashokje 3: de overgave
Derde bikini. Badpak, eigenlijk. Want daar beland je vanzelf. Deze zat eigenlijk best prima. Tot ik bewoog. Toen leek het alsof ik door een vacuüm gezogen werd en mijn rechterborst besloot te emigreren via de okselroute.
Ik lachte. Hardop. Midden in het hokje. Omdat het absurd was. Omdat het herkenbaar was voor elke vrouw die ooit boven de vijftig een pashokje is binnengestapt met moed, hoop en een vleugje zelfbedrog. En omdat ik ineens dacht: misschien is het niet míjn lichaam dat moet veranderen. Misschien moeten we gewoon pashokjes uitrusten met dimlicht, loungemuziek en prosecco.
Conclusie?
Ik kocht niks. Maar ik trakteerde mezelf op een glas prosecco in mijn strandstoel, podcast op, nootjes erbij. In mijn vertrouwde badpak van vijf seizoenen geleden. Ogen dicht, genietend van de late middag zon, standje onbenaderbaar.
Bikini-angst voorbij. Niet omdat ik er ineens uitzag als een foldermodel, maar omdat ik mezelf toestond te zijn wie ik op dat moment was. En heel even dacht ik… misschien schrijf ik er een blog over.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
