Wie ben jij eigenlijk zónder je ToDo List?
Soms komt alles tegelijk.
Je hoofd stroomt over. Je lijf voelt alsof iemand er een zak bakstenen in heeft geparkeerd.
Zelfs die gezellige lunch met vriendinnen? "Leuk hoor," maar diep vanbinnen denk je: mag ik gewoon even niks?
Je wéét dat je een pauze nodig hebt. Maar net dan voelt pauzeren als een bergbeklimming zonder touwen. In crocs.
Haastig ontspannen
In de yogales zie ik ze binnenkomen. Snelle adem, frons als permanente accessoire, schouders zo gespannen dat ze verdacht veel op oorwarmers lijken.
En dan, ergens halverwege, meestal pas bij de eindontspanning ineens: een zucht die klinkt alsof er een stoomfluit wordt losgelaten. Een traan die zich niet meer inhoudt. Een gezicht dat eindelijk verzacht.
Alsof het lijf zegt: "Oké dan. Éindelijk."
Niks doen is hardcore
Diepe ontspanning is geen verwennerij. Het is pure noodzaak. In een wereld die altijd 'aan' staat, is yoga de enige plek waar je met goed fatsoen uit mag staan. En nee, dat gebeurt niet in de perfecte krijgerhouding. Dat gebeurt in het liggen. In het loslaten. In het ongemak van niets oplossen.
De onrust van niks doen
Voor wie gewend is om te rennen, voelt stilstaan als een dreigend faillissement van je identiteit.
Rust maakt eerst alles harder: je gedachten, je onrust, je neiging om tóch nog even iets te doen.
Maar als je blijft… als je niet wegrent, niet opstaat, niet weer in je to-do lijst duikt… dan opent zich iets.
Ruimte. Adem. Herstel.
Gewoon liggen
Daarom bestaat er zoiets als Restorative Yoga, Yoga Nidra of Yin met houdingen die zo lang duren dat je vergeet dat je ooit een agenda had.
Hier hoef je niks te bewijzen. Geen resultaten. Geen punten voor stijl.
Gewoon liggen. Ademen. Laten zijn.
Dat is dus geen luiheid. Dat is spirituele topsport.
Wie ben je zonder je to-do lijst?
En in die stille ruimte ontmoet je haar.
Degene die je was vóór de haast, vóór het lijstjesleven, vóór de chai latte met havermelk.
Gewoon jij. Ademend. Aanwezig. Genoeg.
Misschien is dat wel waar yoga écht over gaat.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy.
