Over afscheid nemen van slippers, lange avonden en je goede humeur
Je dacht nog even nazomer mee te pakken. Maar nee hoor: regen die met bakken uit de lucht valt, een wind die je bijna van je fiets blaast en klamme lucht waardoor je jas aan én uit te warm is. Daar zit je dan, in je tuinstoel, starend naar de grijze lucht. Stronchagrijnig. En eerlijk: misschien ook een beetje verdrietig.
Afscheid doet pijn
Voor zonaanbidders is dit geen kleine tegenvaller. Het voelt als verlies. De lange dagen, de avonden buiten, de warmte op je huid, ineens is het allemaal afgesneden. De zomer is voorbij. En ja, dat doet pijn. Ook al gaat het ‘maar’ over seizoenen.
Rouw en rauw
De herfst doet niet aan filtertjes. Geen Instagram-glow, gewoon rauw realisme. Nat, onstuimig, soms donker. En precies daardoor voelen we de rouw: het gemis, het balen, het mokken. Even mopperen op alles wat weg is. Want pas als je die schuurplek voelt, wordt die natte klap vanzelf wat zachter.
De opening naar de herfst
Misschien is dat de truc: niet krampachtig vasthouden aan zon, maar erkennen dat het voorbij is. In dat verlies zit óók een opening. Naar de geur van nat gras. Naar die avondzon die zich tussen de gouden bladeren wurmt. Naar de stilte die terugkomt als de hitte verdwenen is.
De herfst daagt ons uit om mee te bewegen: rauw, eerlijk, soms knap irritant en tóch verrassend mooi. Een gratis masterclass ongemak omarmen. Zonder yogales, gewoon van Moeder Natuur.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
