"Neem de afslag van verwondering op de snelweg van veroordeling"
Soms hoor je iets dat blijft hangen. Bij mij was dat laatst tijdens De Slimste Mens, toen Paulien Cornelisse zei dat het leven een stuk prettiger wordt, als je de afslag verwondering neemt in plaats van veroordeling.
Zo, die kwam binnen! En eerlijk, sindsdien merk ik dat ik toch iets te vaak op de verkeerde afslag terechtkom. Daar sta ik dan, driftig met mijn richtingaanwijzer te knipperen op de snelweg van oordeel, file voor de afrit van begrip.
Onze nationale topsport: Oordelen
We doen het allemaal. Over anderen, over onszelf, over hoe het 'hoort'. Over hoe iemand zich gedraagt, hoe je buurvrouw haar kind toespreekt, of over je eigen lijf dat vandaag niet meewerkt. Het gebeurt sneller dan je ademt. En voor je het weet, rijd je vol gas de verkeerde kant op
Sindsdien probeer ik mezelf te betrappen. Ho! In z'n achteruit. Afslag verwondering, graag.
Van oordeel naar open blik
De Dalai Lama zei ooit dat we pas echt vrij worden als we leren kijken zonder oordeel. Kijken alsof je iets voor het eerst ziet. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want mijn innerlijke commentator is nogal aanwezig.
Maar het helpt. Echt. In plaats van: alweer een te dure auto op de invalideplek, denk ik nu: misschien moest diegene gewoon even dichtbij zijn. Wie weet wat er speelde.
Of mijn favoriet: Niet: wat een sukkel met die witte sokken in zijn sandalen. Maar: Ah, iemand die zich nergens druk om maakt. Eigenlijk best zen.
Waar oordeel sluit, opent verwondering
Verwondering is geen zwaktebod. Het is een kleine rebellie tegen je eigen automatische piloot. Waar oordeel het gordijn dichttrekt, zet verwondering het raam open. En ineens waait er wat frisse lucht binnen.
Ik merk ook dat ik zachter word. Voor anderen, maar vooral ook voor mezelf.
Want eerlijk; ik ben ook meester in conclusies trekken. Maar sinds die opmerking van Paulien haal ik even adem voor ik weer begin met etiketten plakken.
En in die adem ontstaat ruimte. Zachte, ademende ruimte.
Zonder moppers, zonder labels.
Gewoon: menselijkheid.
Misschien is dat wel de echte slimheid van het leven: niet alles weten, maar alles durven zien alsof het nieuw is.
Noem het een kleine, liefdevolle oefening. Gewoon midden op straat ;)
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
