In mijn vorige column zat ik eindelijk in de flow van mijn Vinyasa-les. Maar geloof me, het werd nog leuker (en spannender) toen de balanshoudingen begonnen…
Alles in deze krachtige flow gebeurt met aandacht. In de hondhouding, die ik vijf adembewegingen mag aanhouden, nodigt Sandy me uit om de ujjayi-adem toe te passen en ruimte en warmte te voelen. En ja hoor, ik voel het: een rustig, vredig gevoel. Totdat…
Tijdens de balanshoudingen gaat het mis. Bij de overgang van danser naar derde krijger verlies ik even mijn focus. Mijn voet zwaait. Mijn innerlijke stem gilt: “Niet vallen, niet vallen!” En dan hoor ik ineens weer dat andere stemmetje:
“Eva, ahimsa! Balans is een momentopname. Relax.”
Wat een opluchting. Even lachen om mezelf, schouders los, en opnieuw proberen. Dat is dus oefenen in zachtheid: vallen, opstaan en met een knipoog verder.
De les eindigt in savasana. Ik lig languit, voel de doorstroming in mijn lijf, en merk ineens dat ik glimlach van oor tot oor. Volgens mij heeft die glimlach er de hele les gezeten – behalve dat ene balansmomentje dan.
Ik wilde zweten en flowen, maar door eerst bewust te vertragen en zachtheid toe te laten, kreeg ik precies wat ik nodig had: ruimte, rust en een hoofd dat weer stil werd.
NamastEva
-xoxo-
