In mijn vorige column vertelde ik hoe ik met frisse moed begon aan mediteren. Geen zweverig gedoe, maar gewoon 'onkruid wieden' in mijn hoofd. Easy, toch?
Tot ik het ging doen.
Eerst even administratie. Maar dan valt mijn oog op de volle wasmand. En ik moet eigenlijk ook iemand appen. En – random – ik vraag me ineens af met wie de drummer van Bon Jovi eigenlijk getrouwd is. (Dorothea Hurley. Ze zijn nog samen. You're welcome.)
Kortom: ik ben al multitaskend mijn facturatie aan het verkloten.
En dan denk ik: wacht. Eerst zitten. Gewoon tien minuten. Ogen dicht. Adem in. Uit.
En weet je? Het werkt. De mist trekt op. M'n hoofd krijgt ruimte. En ik maak mijn administratie foutloos af. (Nou ja. Op één na. Maar die tel ik niet.)
De moraal? Meditatie hoeft niet lang te duren of perfect te zijn. Het is geen prestatie. Het is een pauze. Een pas op de plaats. En die heb ik nodig. Vaker dan ik dacht.
Dus voortaan: eerst met de bladblazer door mijn hoofd, dan pas werken. Eerst stilte, dan schermtijd.
En Bon Jovi? Die kan wachten tot ná de Savasana.
NamastEva
-xoxo-
