Het is Zomer en je verveelt je de pleuris…
Herken je dat? Je verveelt je de pleuris. Hoewel dat ons als volwassenen niet zo gek vaak meer overkomt. Of beter gezegd: we gunnen het onszelf zelden.
Maar weet je nog, vroeger? Van die eindeloze zomervakantiedagen waarop al je vriendjes nog in Zuid-Frankrijk zaten, jij al thuis was, en je werkelijk niet wist wat je met jezelf aan moest? Zo’n dag... hij duurt en duurt. Je hebt al drie keer gedacht dat je misschien maar iets moet gaan schoonmaken, gewoon om íets te doen. Je scrollt je suf, maar niets trekt je echt.
En van ellende pak je nóg een koekje. Niet eens omdat je honger hebt, maar omdat je hoopt dat er even iets gebeurt. Een klein vonkje. Plezier. Beweging. Iets.
Maar dat gebeurt niet. Het blijft stil.
Verveling is de schop onder je kont die je niet zag aankomen
En misschien… is dát juist het hele punt. Verveling voelt als iets waar we vanaf moeten. Maar wat als het een seintje is? Geen rode vlag, maar een richtingaanwijzer. Een subtiele hint van je systeem dat je niet hoeft te vullen, maar te luisteren?
In yoga leer je ruimte maken. Niet alles meteen dichtstoppen met actie, prikkels of verplichtingen. Stilte toe te laten. En precies dáár – in dat schijnbaar lege moment – komt vaak iets boven dat eerder geen plek kreeg. Een ingeving. Een herinnering. Een gevoel dat aandacht wil. Of simpelweg: adem.
Laat alles vallen, inclusief jezelf – en kijk wat er durft te blijven liggen
Dus de volgende keer dat je je verveelt – probeer eens niets te doen. Echt niets. Ga op je rug liggen. Staar uit het raam. Rol je mat uit en beweeg zonder doel. Of blijf gewoon even zitten op je mat. Doelloos. Ademend. Aanwezig.
Want soms begint er iets nieuws... precies daar waar jij dacht dat er niets was.
Misschien is verveling wel een vergeten cadeautje – dat alleen nog uitgepakt wil worden.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
