Vrijheid zonder vlaggetjes – hoe voelt dat voor jou?
Op 5 mei vieren we vrijheid. Maar laten we eerlijk zijn: we hebben het dan meestal over de grote, historische vrijheid. Belangrijk, natuurlijk – zeker gezien alles wat er momenteel gaande is in de wereld. Juist daarom mogen we éxtra zuinig zijn op de vrijheid die we hier hebben. Niet vanzelfsprekend. Wel kostbaar. Maar er is óók een andere vrijheid die het waard is om gevierd te worden. Eén die zich niet afspeelt op nationale pleinen, maar op een veel kleinere vierkante meter: jouw yogamat.
Want vrijheid is niet alleen iets wat je hebt. Het is ook iets wat je voelt. Iets wat je leeft. Of niet leeft, omdat je vastzit in patronen, overtuigingen en innerlijke drama’s die je kleiner houden dan nodig is.
Je adem weet het al – je hoofd heeft het vaak later door
Misschien herken je het wel. Je rolt je mat uit, klaar voor een moment voor jezelf… maar je adem zit hoog, je gedachten ratelen, en voor je het weet zit je midden in een vergadering die pas morgen plaatsvindt. Je hoofd probeert controle te houden, maar je lijf wil eigenlijk alleen maar zinken, loslaten, ademen.
Dát is waar vrijheid begint. In die keuze om je niet te laten leiden door de automatische piloot. Om niet klakkeloos mee te gaan in wat je altijd doet, maar om te voelen: wat wil ik eigenlijk wél?
Vrijheid? Pas als je agenda z'n laatste adem uitblaast?
Dus, wat kun je deze Bevrijdingsdag loslaten? Denk eens aan dat patroon van altijd maar ‘aan’ staan. Alsof rust pas verdiend is als je to-do lijst niet alleen af is, maar ook gelamineerd en gearchiveerd. Of die innerlijke criticus, die bij elk nieuw idee fluistert: "Leuk hoor, maar misschien toch niet goed genoeg?"
Misschien is het dat eeuwige streven om alles nét iets beter te doen. Alsof goed niet goed genoeg is zonder een schepje perfectie eroverheen. En hoe zit het met die ‘ik-moet-me-nuttig-voelen’-modus? Zelfs op je yogamat, waar je in theorie alleen maar hoeft te ademen – ben je ondertussen innerlijk aan het evalueren of het wel ‘zinvol’ genoeg was.
Of je nu vasthoudt aan ‘zo hoort het’, je adem onbewust inhoudt, of pas ontspant als iedereen in je omgeving dat ook doet (je weet wel, team verantwoordelijkheidsgevoel deluxe) – ook dát mag vandaag even zacht worden neergelegd.
En laten we het type perfectionisme niet vergeten dat zich vermomt als zelfzorg. Die variant waarbij je alleen maar vindt dat je het goed doet als je mediteert, yoga’t, journalt én koud doucht – en dat allemaal vóór 08:00 uur ’s ochtends. Lief bedoeld, hoor. Maar mag het ook een onsje minder?
Vrijheid is ook zeggen: 'Doei moeten, hallo pauze'
Yoga leert je niet alleen om je lijf te rekken, maar ook om ruimte te maken in je hoofd. En in je patronen. En in je verwachtingen van jezelf. Vrijheid is niet hetzelfde als niks doen. Het is durven kiezen. Durven pauzeren. Durven voelen wat jij nodig hebt – en daar ruimte voor maken.
En als het straks 5 mei is… Vier de vrijheid die je al hebt.
En bevrijd jezelf van wat je niet meer dient.
Misschien is dat het loslaten van moeten. Of van presteren. Of van de neiging om altijd ‘de sterke’ te zijn. Misschien betekent het dat je juist iets toelaat. Een gevoel. Een traan. Een lach. Een diepe ademhaling.
Wat het ook is – jouw vrijheid begint hier. Op je mat. In je lijf. In je adem. En vooral: in je manier van kijken.
Relax, lach & blijf vooral genieten,
Sandy
