๐ฉ๐ผ๐ฟ๐ถ๐ด๐ฒ ๐ธ๐ฒ๐ฒ๐ฟ ๐๐ฒ๐ฟ๐๐ฒ๐น๐ฑ๐ฒ ๐ถ๐ธ ๐ผ๐๐ฒ๐ฟ ๐บ๐ถ๐ท๐ป ๐ฒ๐ฒ๐ฟ๐๐๐ฒ ๐ธ๐ฒ๐ป๐ป๐ถ๐๐บ๐ฎ๐ธ๐ถ๐ป๐ด ๐บ๐ฒ๐ ๐ต๐ฒ๐ ๐ฎ๐ฐ๐ต๐๐๐ผ๐๐ฑ๐ถ๐ด๐ฒ ๐๐ผ๐ด๐ฎ๐ฝ๐ฎ๐ฑ. ๐ช๐ฒ ๐ธ๐๐ฎ๐บ๐ฒ๐ป ๐ฝ๐ฟ๐ฒ๐ฐ๐ถ๐ฒ๐ ๐๐ผ๐ ๐ฑ๐ฒ ๐ฒ๐ฒ๐ฟ๐๐๐ฒ ๐๐ฎ๐บ๐ฎ: ๐๐ต๐ถ๐บ๐๐ฎ. ๐๐ป ๐ฑ๐ฎ๐ฎ๐ฟ ๐ฏ๐น๐ฒ๐ฒ๐ณ ๐ต๐ฒ๐ ๐ป๐ถ๐ฒ๐ ๐ฏ๐ถ๐ท....
Daar zat ik dan. Braaf op mijn zitkussentje. Te wachten op een reeks vlotte houdingen en een beetje fijne flow. In plaats daarvan zat ik middenin een filosofisch mini-diepte-interview met mezelf.
Want toen Sandy vroeg: โ๐๐ฆ๐ฏ ๐ซ๐ฆ ๐ฆ๐ช๐จ๐ฆ๐ฏ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ ๐ฐ๐ฐ๐ฌ ๐จ๐ฆ๐ธ๐ฆ๐ญ๐ฅ๐ญ๐ฐ๐ฐ๐ด ๐ฏ๐ข๐ข๐ณ ๐ซ๐ฆ๐ป๐ฆ๐ญ๐ง, ๐ฃ๐ช๐ซ๐ท๐ฐ๐ฐ๐ณ๐ฃ๐ฆ๐ฆ๐ญ๐ฅ ๐ฐ๐ฑ ๐ฅ๐ฆ ๐บ๐ฐ๐จ๐ข๐ฎ๐ข๐ต?โโฆwerd het ineens รฉrg stil vanbinnen.
Ik? Geweldloos? Naar mezelf?
Nouโฆ niet echt. Als iets niet lukt, dan weet ik mezelf feilloos verbaal neer te sabelen. โPfff, serieus, kun je niet eens op รฉรฉn been staan?โ โ die toon. Mijn innerlijke stem lijkt soms op zoโn drill-instructeur in een slechte Amerikaanse film. Streng. Onverbiddelijk. En altijd net iets te luid.
En dan zegt Sandy dus: โ๐๐ฆ ๐บ๐ฐ๐จ๐ข๐ฎ๐ข๐ต ๐ช๐ด ๐ฆ๐ช๐จ๐ฆ๐ฏ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ ๐ฆ๐ฆ๐ฏ ๐ฃ๐ญ๐ข๐ถ๐ธ๐ฅ๐ณ๐ถ๐ฌ ๐ท๐ฐ๐ฐ๐ณ ๐ซ๐ฆ ๐ฅ๐ข๐จ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ด ๐ญ๐ฆ๐ท๐ฆ๐ฏ.โ
Oef! Die kwam binnen. Want ja, hoe ik op de mat met mezelf omga โ dat doe ik dus ook daarbuiten. Perfectionisme, strengheid, oordeel...En nee, het hoeft niet meteen weg. Maar zien dat het er is? Dat is al winst. En misschien wel de meest geweldloze stap die ik kan zetten.
Geen zonnegroet vandaag. Geen krijgers. Maar wel iets dat langer blijft hangen dan spierpijn: Bewustwording. En een beetje meer zachtheid. Naar mezelf.ย
(En okรฉ, ik heb mโn kussentje ook nog even opgeschud. Baby steps.)
NamastEva
-xoxo-
